گل رُز تنها نگاه ما را به خود جلب نمی‌کند بلکه دماغ ما را هم به سوی خود می‌کشد. برای قرن‌ها مردم وقتی شکوفه گل رُز را می‌دیدند بینی خود را در آن فروکرده و به امید به مشام کشیدن عطری شیرین آن را بو می‌کردند. این روزها اما خبری از آن رایحه جادویی نیست.

متأسفانه تنها هرازگاهی تلاش‌های ما برای بو کردن گل رز با شمیمی خوش پاداش داده می‌شود. نه عطری، نه بویی، هیچ!

 این جمله‌ی شکسپیر که «گل رز با هر نام دیگری باز هم عطری چنین شیرین دارد» در این عصر رزهای بی‌بو، صدق نمی‌کند. آن‌همه شعر و ترانه هم که برای بوی خوش این گل سروده‌اند کم‌کم بی‌معنی خواهد شد.

چرا وقتی برای صدها سال گل‌های رز معطر بوده‌اند، امروزه آن‌ها یا بویی ندارند و یا عطری بسیار مختصر دارند؟ پاسخ کوتاه است: «مقاومت در برابر بیماری».

رزهای امروزی به‌شدت بر مقاومت برابر بیماری متمرکز شده‌اند که این اتفاق خوبی است؛ پرورش آن‌ها آسان‌تر است، از مواد شیمیایی کمتری استفاده می‌کنند و در کل مفیدتر هستند. مشکل این است که ژن موجود در گل رز که دارای مقاومت در برابر بیماری است به‌راحتی قابل سازگاری با ژن خوشبو‌کننده نیست.

با افزایش تمرکز بر مقاومت در برابر بیماری‌ها در ۱۵ سال گذشته متأسفانه بوی خوش رز مجبور شده که در درجه دوم اهمیت قرار بگیرد. به‌تازگی در هلند و همچنین ونکوور گل‌های رزی با مقاومت عالی در برابر بیماری‌ها پرورش داده‌شده که معطر نیز هستند؛ اما تا زمانی که به گل‌فروشی‌های محله شما برسند زمان زیادی مانده است.

بسیاری از پرورش‌دهندگان گل رز در تلاش‌اند تا رایحه شیرین را به رزها بازگردانند. با در نظر گرفتن اینکه ۱۰ سال طول می‌کشد تا یک رز جدید به بازار عرضه شود، مدتی طول خواهد کشید تا این گل‌های رز معطر و مقاوم برابر بیماری به باغ شما راه پیدا کنند؛ اما شما هم سرانجام قادر خواهید بود بینی خود را در بعضی از رزها فرو کنید و بار دیگر با رایحه‌ای که انتظارش داشتید مواجه شوید. شکسپیر هم مجبور نخواهد بود جملاتش را تغییر دهد!